Po wielu próbach udało nam się spotkać, omówiłyśmy naszą "wymęczoną" książkę:
Milan Kundera "Nieznośna lekkość bytu"
Książka wydana po raz pierwszy w roku 1984, jest najsłynniejszą powieścią Milana Kundery. Wszystkie byłyśmy zachwycone sposobem napisania książki, czyta się ją (pomimo poruszanych kwestii) ... lekko, co doskonale koresponduje z jej tematem. Co do treści, osobiście byłam poruszona tłem politycznym. Sama historia miłości u podstaw której leży przypadek, ja tego nie kupuje. Zgodzę się, że przypadek możne być przyczyną spotkania lub danej sytuacji, ale jestem zwolennikiem twierdzenia, że każdy z nas ma wolny wybór i decyduje sam za siebie, a potem po prostu trzeba żyć z konsekwencjami tej decyzji, nie jest lekko, ale nikt nie twierdził na starcie, że będzie. Może sama tematyka jest bardziej skomplikowana, bo czy do powrotu z emigracji do kraju zmusiła Tomasza tęsknota za Teresą, czy może obawa, że jeśli tego nie zrobi to będzie żałował tej decyzji. Czy Tomasz kochał Teresę, czy była to tylko potrzeba "posiadania" kogoś do opieki, kogoś słabszego, uzależnionego od nas jak zwierze, które bez nas nie jest w stanie o siebie zadbać. Czy sypiając z coraz to inną kobietą pragnął się uwolnić od Teresy, od wyboru jakiego dokonał żeniąc się z nią i wracając do niej, od rozczarowania jakim stało się jego życie, czy zastępowało mu to utraconą niezależność, wolność wyboru, zawód. Nie wiem dlaczego ale jego rozterki, jego impulsy, jeszcze jakoś rozumiem, ale Teresy - w ogóle. Jej sny, które musiała koniecznie opowiadać Tomaszowi a którymi praktycznie go dręczyła. Dlaczego nie odeszła skoro było jej tak źle. Dlaczego w momencie kiedy zdecydowała się na ten krok, zrobiła to w sposób, który w praktyce wymusił na Tomaszu pogoń za nią. Mogłabym tak jeszcze pociągnąć wątek Sabiny, ale czy to przybliży do stwierdzenia czy książki się "podobała"? Nie sądzę. Na pewno oceniam ją z perspektywy swoich lat, doświadczeń i bieżącego roku. Obecnie mamy inne podejście do związków, do rozmów, do małżeństwa, więc ciężko mi się wczuć w sytuacje w której mówi się do partnera o swoim bólu i obawach metaforami. Może kobiety się zmieniły, a mężczyźni nie? A może kobiety tak mają, że są mniej wyrozumiałe dla innych kobiet, nawet jeśli jest to postać fikcyjna. Prawda jest taka, ze książka wywołał w nas wiele pytań, poruszyła nas, zmusiła do dyskusji i TAK POWINNO BYĆ. A czy ktoś po nią sięgnie drugi raz, myślę, że kilka osób na pewno, mnie osobiście takie rozważania nie pociągają, ale chyba stałam się w ciągu ostatnich dziesięciu lat bardziej racjonalna niż empiryczna.
Kolejne spotkanie 5.11.2016 czytamy:
Jacek Hugo-Bader - reportaże.
Do wyboru:
Białą gorączka
W rajskiej dolinie wśród zielska
Dzienniki kołymskie
Długi film o miłości
Skrucha
