Mały projekt cz.2

Otępiała stałam na ulicy, co ja mam teraz zrobić. Potrzebuje pomyśleć. Moje ciotki naciskały na powrót do Łąkówki. Gdzie ponownie otoczą mnie opieką. Co oznacza konfiskatę telefonu i laptopa oraz stały nadzór. Czyli zero prywatności i brak możliwości dokładnego zbadania zawartości pudełka. Jurata. To jest rozwiązanie. Pod pozorem zweryfikowania stanu domu, od lat tam nie bywaliśmy, zakomunikowałam postanowienie natychmiastowego wyjazdu na półwysep helski. Dziwne, moja decyzja i jej pokrętne wytłumaczenie spotkały się ze zrozumieniem. Pewnie dlatego, że nie będę się szwendać na widoku i psuć reputacji mojej walniętej rodzinie.

Zrobiłam najpotrzebniejsze zakupy i pojechałam. Zaskoczył mnie widok zadbanego domu i świeżo przyciętego trawnika. Super, widocznie dziadek opłacał kogoś z miejscowych aby utrzymywali dom w porządku. Jutro będę musiała znaleźć tę osobę. Przekraczając próg domu, cofnęłam się w przeszłość. Śmiech dziadka, nawoływania babci, zapach ciasta drożdżowego i mięty zaatakowały mnie z taką siłą, że zachwiałam się i o mało nie wylądowałam na czterech literach. Kilka skomplikowanych figur akrobatycznych uchroniło mnie jednak przed kompromitacją. Dobrze, że nie było widowni.

Moje dziedzictwo to uroczy, mały domek letniskowy z widokiem na zatokę pucką. Dzięki dużym oknom i przesuwanym przeszklonym drzwiom w domu jest pełno światła. Na parterze znajduje się kuchnia, salon z wydzielonym kącikiem jadalnym oraz łazienka z prysznicem i niewielką toaletą. Sercem domu jest piec, który ogrzewa cały dom. Na piętrze znajdują się dwa pokoje, dawna sypialnia dziadków i pokój dla gości. Ściany wewnętrzne pokryte zostały deskami sosnowymi pobejcowanymi na biało a umeblowanie to kwintesencja stylu skandynawskiego.

Od czego zacząć. Wyciągnęłam zakupy z bagażnika i przetransportowałam do kuchni. Wrzuciłam do lodówki jogurty, mleko, wino i ryby. Owoce i warzywa wrzuciłam do zlewu. Mam nadzieje, że odnalezienie zaworu wody nie będzie trudne. Warto byłoby też uruchomić piec. Postanowiłam zacząć od najprostszego zadania. Wyszłam na zewnątrz w poszukiwaniu drewna. Z rozkoszą przesuwałam dłonią po bejcowanych sosnowych belkach, którymi obłożono dom.

Mój umysł nadal pogrążony był w rozmyślaniach nad przeszłością. Kątem oka zauważyłam przeszkodę, ale było już za późno. Zderzyłam się z jakimś zarośniętym olbrzymem. W panice odskoczyłam, rozważając możliwość ucieczki do domu. Na szczęście olbrzym odezwał się przyjemnym barytonem.

- Witam jestem Jan, zajmuje się domem, rozumiem, że jesteś wnuczką Pana Franciszka.

- Tak, nazywam się AnaÏs. Wydukałam nadal przestraszona.

- Zauważyłem jak podjeżdżałaś pod dom i postanowiłem się przywitać. A tak się cieszyłam, że nie miałam widowni, co za żenująca chwila.

- Mogę również pomóc z wodą. Dodał po chwili

- Dziękuję czy mógłbyś pomóc mi również z piecem? Spytałam już odważniej, ponieważ noce pomimo późnej wiosny były nadal chłodne.

- Tak nie ma problemu.

- Co za ulga, a już myślałam że spędzę pół nocy na poszukiwaniach zaworu a drugą połowę na próbach ogrzania domu.

Uśmiechnął się i poszedł po drewno. Wróciłam do domu. Po chwili pojawił się Jan z drewnem. Wrzucił je do cynkowego pojemnika stojącego obok pieca, śmiało przemaszerował przez salon do przedpokoju. Po chwili usłyszałam jego przytłumiony głos.

- Możesz już korzystać z wody.

- Dziękuję. Odkrzyknęłam

Po chwili pojawił się w salonie i sprawnie rozpalił w piecu. Zaproponowałam coś do picia w ramach podziękowań. Jan powiedział jednak, że nie chce przeszkadzać i wpadnie jutro, jak już się zadomowię, dziś chciał się tylko przywitać. I tyle go widziałam.

Nalałam sobie lamkę wina i usiadłam do przeglądania zawartości pudełka. Zaczęłam od frazy L’Inconnue de la Seine i wujka Google. Ku mojemu zdziwieniu wyskoczyło aż 70 000 wyników w tym niesamowita galeria zdjęć. Szybko okazało się że wycinek dotyczący manekina i wiersz mają jeden wspólny mianownik.